Met de herfst voor de deur viel het me op dat het algemene gevoel is dat mensen tegen de komende tijd op zien. Wat dat betreft heeft de herfst voor velen niet het beste imago: de dagen worden korter, de zon staat steeds lager, het koelt snel af en alles gaat dood. Het wijntje in de late middagzon en de barbecue worden stilletjes aan een uitdaging; we bereiden ons langzaam voor op koudere tijden: najaarsstormen, schaduwen, regen en wind en misschien wel sneeuw. Het worden tijden die vooral binnen doorgebracht gaan worden.
Voor velen breekt een sombere periode aan wat ook wel ‘de blaadjes vallen van de boom’ gevoel genoemd wordt. Die gedachte is zo algemeen goed geworden dat dat voor waar wordt aangenomen. Het is zelfs een bekende uitdrukking. Maar klopt het wel dat we ons dan anders gaan voelen: somberder, melancholieker, triester? Toegegeven, het is wel aangetoond dat met het korten van de dagen we minder daglicht krijgen. Daarmee liggen gevoelens van depressiviteit op de loer blijkt uit onderzoek. Zou het ook niet zo kunnen zijn dat, omdat het zo algemeen geaccepteerd is dat dit een herfstverschijnsel is, dat iedereen het automatisch ook zo ervaart? Ik schat die kans best groot.
Maar, zoals alles in deze wereld, is het een kwestie van kiezen: hoe wil dat je dingen ervaart? Kies je ervoor mee te gaan in de overtuiging dat met het aanbreken van de herfst je je somber voelt? Of kies je ervoor om de schoonheid ervan te zien, of kijk je misschien uit naar de winter? Niets hierin is goed of niet goed, en tegelijkertijd is alles wat je denkt jouw werkelijkheid. Aan de hand van deze voorbeelden zie je dat je je gedachten kunt omkeren. Als je wilt moeiteloos zelfs. Dat betekent dat dingen een ander perspectief en beleving krijgen. Stel jezelf eens de vraag of de herfst leuk zou kunnen zijn.
Als kind ben ik opgegroeid met maar 2 seizoenen: de regenperioden in de tropen. Eerlijk gezegd was daar niks aan: het regende hard of minder hard. Er was na de regens wel iets wat op lente leek en daarna brak de droge periode aan -want als de zon schijnt is dat onvermijdelijk- maar de echte seizoenen kende ik niet. Dus dat ‘zware’ gevoel van wat herfst met zich mee kan brengen zat niet in mijn systeem. Eenmaal in Nederland is deze overtuiging er bij mij ook langzaam ingeslopen. Het gevolg was op enig moment dat ik opzag tegen de herfst, niet in de minste plaats omdat ik niet geleerd had tegen kou te kunnen. Jarenlang is het voor mij de meest vergruisde tijd in het jaar geweest en was ik blij als februari voorbij was. Tot het moment dat ik bezig ging met het onderzoeken van mijn overtuigingen en gedachten. Het thema herfst was er een van de thema’s die ik grondig te onderzoeken had.
Nu vind ik de herfst het mooiste van de 4 seizoenen. Voor mij is het goed dat de temperaturen normaal worden. Dat ik overdag nog iets met korte mouwen aan kan doen en ’s avonds weer lekker sokken en een trui er overheen. Maar ik ben vooral onder de indruk in dit seizoen van de natuur. Geen maanden zo vol schoonheid. Alle uitbundigheid van kleuren, schakeringen van koper en goud, het langzame stervensproces, de stilte en geur van rottend blad. Ik zie dan het mooiste licht en langste schaduwen. Het verval is allemaal een voorspel van de winter. Najaarsstormen en wind zijn voor mij een verademing: het blaast alles letterlijk en figuurlijk schoon.
Als ik iemand iets zou willen aanraden dan is het eens te kijken naar de natuur tijdens een herfstwandeling. Zie de kleuren, de paddestoelen, snuif de geur op en wordt je gewaar van de ochtendmist. Schop als een kind tegen de hopen bladeren. Heb plezier en vrolijkheid in ‘de blaadjes vallen van de boom’ tijd, dan kom je dichter bij je wie je van nature bent. Herfst is echt prachtig. Het enige wat je hoeft te doen is er wel voor openstaan voor deze mogelijkheid.